11.

Cały dzień i całą noc zabawiałem się z towarzyszami, a teraz ogarnia mnie strach.
Tak wysokim jest pałac mojego Pana i serce moje obawia się wstępować po schodach. Ale muszę wyzbyć się lęku, jeśli miłością Jego rozkoszować się pragnę.
Moje serce musi lgnąć do mego Najdroższego, odsłonić muszę welon i całym ciałem iść na Jego spotkanie.
Moje oczy święcić muszą święto świeczników miłości.
Kabir powiada: "Słuchaj mnie, o przyjacielu! Kto kocha, ten pojmuje. Jeśli nie odczuwasz tęsknoty miłosnej za twym Najdroższym, na próżno stroisz twe ciało, na próżno powieki maścisz wonnymi maściami."

10.

O Fakirze! Zmusiłeś mnie, abym pokochał ciebie.
Spałem w mojej komnacie, a Tyś mnie zbudził, muskając głosem - o Fakirze!
Tonąłem w otchłaniach oceanu doczesności, a Tyś mnie uratował, wyciągając ramiona - o Fakirze!
Słowo jedno wyrzekłeś, nie więcej - i rozerwałeś wszystkie moje więzy - o Fakirze!
Kabir powiada: "Serce Twoje z moim sercem zespoliłeś, o Fakirze".

9.

O jakże mam wymówić to słowo tajemne?
O jakże mogę powiedzieć, że On jest inny niż to, a taki jak tamto?
Jeżeli powiem, że On jest we mnie, wszechświat się zawstydzi.
Jeżeli powiem, że On jest poza mną, nieprawdę powiem.
Świat zewnętrzny i świat wewnętrzny tworzą niepodzielną całość.
Świadomość i Nieświadomość są Jego podnóżkiem.
On nie jest widoczny, ani ukryty, ani objawiony, ani też nieobjawiony.
Nie masz słów, aby powiedzieć, czym On jest.

8.

W tym glinianym naczyniu są altany i gaje, a w nich jest Stwórca.
W tym naczyniu jest siedem oceanów i niezliczone gwiazdy; Kamień probierczy i Klejnotów Znawca.
W tym naczyniu Wieczność rozbrzmiewa i strumień z niego wytryska.
Kabir powiada: "Słuchaj mnie, o przyjacielu! W tym naczyniu jest mój Pan najdroższy".